13

 08.11.2020 r. Jadąc do Wierzenicy zauważam coraz więcej ciekawostek. Uznałam, że co niedzielę będę starała się sfotografować każdą kolejną. Tym razem wybór padł na krecika. Sympatyczny, prawda? 😀 Z pół kilometra dalej znajduje się skrzyżowanie. Za każdym razem, gdy docieram do niego cieszę się, że jestem już w tym miejscu. Szybki rzut okiem na zegarek. To jest mój punkt kontrolny. Jeśli jestem tutaj o odpowiedniej porze, to wtedy wiem, że w Wierzenicy powinnam być na czas. Niby to tylko 3 kilometry, ale za chwilę kończy się asfalt i większość tej trasy pokonuję drogą gruntową. Nigdy nie wiem, na jaki jej stan trafię. Kiedy jest słonecznie, staje się dość piaszczysta. Przy obecnych bieżnikach opon w moim rowerze stanowi to dla mnie pewne utrudnienie. Koła ślizgają się i często muszę zsiąść i przeprowadzić rower przez newralgiczny odcinek. Jednym z takich miejsc jest droga biegnąca przy betonowym płocie. Na poprzednich oponach udawało mi się przejechać przez to miejsce, teraz muszę za

Ciąg dalszy tego wpisu -> klik. 25.10.2020 r. Po mszy tradycyjnie postanowiłam wybrać się na przejażdżkę po Puszczy Zielonce. Jednak najpierw podjechałam na wierzenicki cmentarz. Chciałam zrobić aktualne zdjęcia grobu nieznanego żołnierza oraz grobu Powstańców Wielkopolskich, o których ks. Przemysław wspomniał w czasie mszy. Na tym też oto cmentarzu pochowani są Wacława i Eugeniusz Buczyńscy. Ich postacie zostały opisane w najnowszym numerze Wierzeniczeń, ale będąc na cmentarzu jeszcze nie wiedziałam o tym fakcie, choć gazetkę miałam schowaną w sakwie rowerowej... Dopiero, gdy dojechałam do Wierzonki, spotkałam akurat wnuka Państwa Buczyńskich i On mnie uświadomił, że Jego Dziadkowie zostali wspomnieni w Wierzeniczeniach. Jemu też zawdzięczam poniższe zdjęcie nagrobka, wykonane tego samego dnia. Miałam przyjemność poznać osobiście Panią Wacławę. O dziwo, pamiętała mojego wujka, który był kierownikiem szkoły w Wierzenicy ( klik ). Jaki ten świat bywa mały, nieprawdaż?  Ciekawo